Van Caraco ijs tot Pétrus
Als jongetje van 10, oudste zoon van ijsfabrikant Willy Pieter Jansen in IJmuiden, logeerde ik regelmatig bij mijn opa & oma in Amsterdam-Oost. Opa was adjunct-directeur bij Erven Lucas Bols, anno 1575. Deze opa, Jaap van Zutphen heette hij, en zijn broer Piet, hebben eigenlijk de grootste invloed op mijn smaakontwikkeling gehad. Piet was commissionair op de Beurs en zijn bijnaam was “Champagne Piet”. Hij trakteerde altijd op champagne als hij lekkere koerswinsten had verzilverd. Piet nam ons ook altijd mee uit eten.
Snuffelen bij Bols
Terug naar mijn opa: ik mocht een keer mee naar BOLS op de Rozengracht. Fantastisch vond ik het: al die geuren en kleuren van de drankjes waar hij mee bezig was. Daar zette ik de eerste geuren en smaken “klem”. Dat is mijn uitdrukking voor wat ik in modern jargon mindful ruiken en proeven noem. Niet zo maar een snif of een slok, nee met 200% concentratie die geur en smaak tot je nemen om hem dan later weer terug te kunnen roepen.
Opa slurpte wijn
Tijdens logeerpartijtjes namen opa en oma mij mee naar restaurants zoals De Lage Vuursche, De Bokkedoorns of De Pilaren in Bergen. Daar is mijn smaakontwikkeling gegroeid. Mijn opa proefde niet gewoon, hij slurpte altijd. Als kind begreep ik daar niets van, pas toen ik zelf aan de Vinologen-opleiding begon, snapte ik dat.
Gratis Fieuzal
In de jaren zeventig kocht BOLS een aantal Château’s o.a. Château Fieuzal in Bordeaux. Als lid van de directie mocht opa, ook na zijn pensioen, voor Fl. 2.000 (€ 900) per jaar “gratis” drank van BOLS bestellen. Jenever, bessen (Bolsberry), port en advocaat. Omdat Château Fieuzal ook bij BOLS hoorde, bestelden mijn broer en ik graag ook de mooie Bordeaux “voor niets”. Tja, zo ging mijn smaakontwikkeling verder…
Caraco IJs, oeh geweldig lekker!
Komen we in de ijsfabriek van mijn vader terecht, in IJmuiden. Aan de Velserduinweg 21 stond de Kennemer IJsfabriek, mijn ouders kochten die in 1960. Wij verhuisden uit grote stad Rotterdam naar de vissersplaats aan het Noordzeekanaal. Onder dat fabriekje zat een keldertje, daar stonden tientallen flessen kleur- en smaakstoffen van o.a. de firma Gruno in Naarden. Ik vond dat geweldig om eens lekker je neus op te halen. Frambozengeur gemengd met aardbeien en banaan, of pistache met malaga. Heerlijk. Enfin, ik werd ouder en mijn vader vormde zijn ijsfabriekje om tot CARACO IJS groothandel. Omdat hij niet afhankelijk wilde zijn van CARACO ging hij ook MOTTA ijs uit Italië importeren. Ik weet nog goed dat ik met hem mee mocht naar Wiesbaden, daar zat het kantoor van Motta in Duitsland. Ik moest van mijn vader alles proeven en mijn mening geven. Achteraf begreep ik pas waarom: omdat ik toen al een goede smaak had. Het ijsassortiment werd daarna wekelijks uitgebreid met snacks, puddinkjes en diepvriesgebak. Op vrijdagmiddag was het altijd verplicht proeven. Dan stond mijn vader of te frituren, of gebak te snijden en moesten de van hun route terugkerende chauffeurs hun mening geven. Tja… dan zei mijn vader tegen mij: “Zeg jij het maar, jij hebt een goede smaak.”
Van New York naar Hong Kong
We draaien de film even snel door naar 1988, toen riep mijn baas Willem Swart, lid van de Raad van Bestuur van N.V. Koninklijke Borsumij & Wehry mij naar het hoofdkantoor in Den Haag. Ik mocht van New York, alwaar ik een bedrijf in importgereedschap leidde, overstappen naar Hong Kong om de directeur op te volgen van de grootste Fine Wine & Food importeur van Hong Kong. Borsumij had dat bedrijf, Parry Pacific Ltd, een paar jaar daarvoor gekocht. Meneer Swart bezocht mij in New York 2 keer per jaar en had ontdekt dat ik als relatief jonge knaap toch wel aardig verstand van wijn en lekker eten had. “Jij bent geknipt voor deze baan.” zei hij.
Eenmaal in Hong Kong, kwam ik terecht in luilekkerland: Parry Pacific was de importeur van o.a. Bollinger Champagne, Louis Jadot en Mommessin Bourgogne, William Fèvre Chablis, Frescobaldi uit Toscane, Faustino Martinez uit Rioja, Joao Pires uit Portugal, Franz Reh uit Duitsland, Santa Rita uit Chili, Stag’s Leap uit Californië, Backsberg uit Zuid-Afrika, Rosemount uit Australië en Cloudy Bay uit Nieuw-Zeeland. Met de Cloudy Bay Chardonnay 1988 won ik de Pacific Rim Wine Contest, uitgeschreven door de South China Morning Post.
Premier Crus. Gekkenhuis!
Ook had Parry Pacific een prachtige lijst Premiers Crus, aangeschaft bij Christie’s en Sotheby’s in Londen. In onze prijslijst stonden zo wat châteaux: Pétrus, Lafite Rothschild, Margaux, Beychevelle, Montrose, Talbot, Latour en La Mission Haut-Brion. Als klap op de vuurpijl stond er een pallet in het magazijn met Romanée St. Vivant, Échezeaux, Grands Échezeaux en … jawel, Domaine Romanée-Conti. Heel voorzichtig nam ik af en toe een proefflesje mee naar huis. Gekkenhuis! Ja, dan leer je wel wijn proeven…
Franschoek, culinair paradijs
In 1995 kochten wij een huis in Franschhoek. Laat dat plaatsje, drie kwartier rijden van Kaapstad, nu net de culinaire hoofdstad van Zuid-Afrika zijn. Margot Janse kookte er jaren lang de sterren van de hemel in Le Quartier Français. In 2002 opende ik, terug in Nederland, in Fort bij Edam VICTORY WINES, importeur van boutique wijnen uit Zuid-Afrika. Ik begon de lokale wijnboeren in Franschhoek te helpen, Chamonix, Haute Cabrière, La Petite Ferme, Stony Brook en La Bri. Twee keer per jaar hield ik een overzichtsproeverij. Ik herinner mij uit die tijd, zo rond 2004, dat ook ene heer Udo Göebel op een proeverij stond te proeven… Udo heeft het ver geschopt als Zuid-Afrika expert. Ik kwam hem tegen als leraar op de Wijnacademie, toen ik mijn Register Vinologen Diploma herhalingscursus deed. In 2003 werd ik Register Vinoloog en in 2017 heb ik het examen weer gedaan om mij wederom Register Vinoloog te kunnen noemen, officieel tot 2027. Proost!
Nieuwsbrief.
Met echt nieuws
Schrijf u in voor onze nieuwsbrief en u hoort als eerste over nieuwe wijnen en speciale aanbiedingen. Allemaal echt nieuws, fake is er al genoeg!